Hoogdravende woorden.

Zijn wie je bent en doen wat je wilt!

Oef… wat een hoogdravende woorden! Ik lees ze op een website voor coaching. De mijne. Toevallig. Want het had zomaar op ‘any site’ over coaching kunnen staan, die staan namelijk nogal eens bol van de ‘zelfrealisatieteksten’.

Grote vragen: wie ben ik? wat wil ik? Met name die laatste is een vraag die ik nogal eens tegenkom. En dan niet alleen de vraag zelf, maar inclusief de hele worsteling erom heen. En die is soms niet gering!

Waarom, vraag ik mij af, is het toch zo moeilijk voor ons om te weten wat we willen en blijven we vaak steken in: ‘als ik maar eerst…’  -om vervolgens een waslijst aan voorwaarden te benoemen-  ‘… dan wist ik het wel!’.  Mwah… dat laat zich nog bezien. De waslijst met voorwaarden waaraan eerst voldaan moet worden is meestal groter dan de creativiteit en het vermogen om nieuwe mogelijkheden aan te boren.  En dus word ik gebeld. Hele eer. Maar ja, ik weet natuurlijk ook niet wat de ander wil. Nu moet ik wel zeggen dat ik enorm kan genieten van een coachee die hoopvol gaat zitten in afwachting van mijn aanbod. En bij de eerste vragen van mijn kant antwoordt: “tja… ik weet het eigenlijk niet, daarom zit ik hier”, om mij vervolgens verwachtingsvol aan te kijken. Ha! Weinig kans dat ik daar intrap, want nog los van het feit dat ik het ook niet weet, word ik natuurlijk wel betaald om de coachee zijn eigen werk te laten doen.

Wat wil ik nu echt? Zoals gezegd; een vraag die ik vaak hoor, meestal gepaard gaande met een nauwelijks verholen haast. Want ja, eenmaal besloten dat het roer om moet, dan ook graag snel. Terwijl het ongenoegen over de huidige situatie er vaak een is die al jaren duurt, lijkt dat verduren haast onmogelijk te worden nadat men eenmaal de beslissing tot verandering heeft genomen. Enige ambivalentie blijkt vaak moeilijk te dragen. Zou dit misschien ook het probleem veroorzaken? Dit niet naast elkaar kunnen laten bestaan van dat wat wij als positief en dat wat wij als negatief bestempelen. En zouden al die wervende zelfrealisatieteksten daarom zo’n enorme aantrekkingskracht hebben? De hoop dat we hier misschien aan kunnen ontsnappen?

Want wie kent niet die prachtige (uitentreuren aangehaalde) tekst van Marianne Williamson uit de inauguratierede van Nelson Mandela: “Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure”.

En ja, zo’n lekkere oppoetsbeurt laten we ons ego natuurlijk niet ontnemen. Maar willen weten wat je wilt vanuit de aanname ‘powerful beyond measure’ te zijn is net zo onvruchtbaar als willen weten wat je wilt vanuit de aanname ‘inadequate’ te zijn. Realistisch worden blijkt nog een hele levenskunst, kunnen leven en werken met je unieke kwaliteiten én je imperfecties. Maar: het valt te leren.